ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่หมู่บ้านที่ไร้ซึ่งความทุกข์ เพราะเราคือ หมู่บ้านแสนสุข “Pleasantville”

 

- เมืองที่อยู่ในโลกของโทรทัศน์ยุคสีขาวดำ
- เมืองที่ไม่เคยรู้จักคำว่า นอกเมือง ไม่รู้ว่านอกเมืองมีอะไร
- เมืองที่พนักงานดับเพลิงไม่เคยรู้จัก "ไฟ" หน้าที่หลักของพวกเขา คือ การช่วยแมวที่ติดอยู่บนต้นไม้
- เมืองที่มีทีมบาสที่เก่งถึงขนาดที่ว่า ไม่ว่าจะชู้ตยังไง ก็ต้องเป็นลงทุกลูก
- เมืองที่ไม่รู้จักคำว่า SEX
- เมืองที่ทุกครอบครัวจะมีแม่บ้านคอยเตรียมอาหารเช้าและเย็นไว้พร้อมสำหรับคุณพ่อ และลูกๆ
- เมืองที่ทุกคนจะกลับมากินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันทุกวัน
- เมืองที่ไม่รู้จักคำว่าฝน (ฝนเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลง)
- เมืองที่ไม่รู้จักและไม่พร้อมกับคำว่า “การเปลี่ยนแปลง”

 

 วันนี้ได้มีโอกาสหยิบภาพยนตร์เรื่องหนึ่งมาดูเป็นภาพยนตร์ที่จัดว่า หาดูค่อนข้างยากมากแล้วในบ้านเรา โดยเฉพาะกับ DVD แผ่นแท้ (แต่ตอนนี้เริ่มหาได้ง่ายมากแล้วจากบรรดาเวบบิททั้งหลาย)  เป็นภาพยนตร์ที่ผมถือว่า มีวิธีการนำเสนอที่ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียวเชียว  กับหนังที่ออกฉายในปี 1998

 

----เรื่องย่อ---- (ที่อาจจะยาวอยู๋ซักหน่อย T_T)

เรื่องราวของ “เดวิท” (Tobey Maguire) เด็กหนุ่มเฉิ่มเชยและอ่อนแอ (ตามสูตรหนังแนวนี้เลย) ที่มีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบนัก เพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน หนำซ้ำแม่กำลังคบหากับผู้ชายอายุอ่อนกว่าตัวเองไปเป็นสิบปี
และ “เจนนี่” (Reese Witherspoon) พี่สาวหัวกบฎที่ไม่ใส่ใจในเรื่องชีวิต ขอทำตามใจตัวเองแล้วกัน ใครอย่ามาสน

 “เดวิท” (Tobey Maguire)

 

 

สิ่งบันเทิงเริงใจของเดวิท คือรายการ Pleasantville เป็นรายการละครโทรทัศน์เก่าๆ ที่นำกลับมาฉายย้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า รายการที่นำพาให้เขาหลุดออกจากความจริงในโลกใบนี้ โลกที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สิ่งที่ไม่สมบูรณ์ เมื่อเทียบกับรายการโทรทัศน์ของเขา คนที่อยู่ในหนังเรื่องนั้น มันช่าง Perfect อะไรปานนี้…  

เย็นวันหนึ่ง เดวิทและเจนนี่ เกิดไม่ลงรอยกันเรื่องการชมรายการโทรทัศน์ ศึกแย่งรีโมทจึงเกิดขึ้น
จน “รีโมทสั่งการของโทรทัศน์” หลุดมือไปกระทบกับฝาผนัง แตกพังออกเป็นชิ้นๆ ใช้งานไม่ได้!!

ทันใดนั้น ก็มีชายแก่สวมชุดช่างซ่อมทีวีมากับรถแวนเก่าๆ ที่ด้านข้างเขียนติดรถว่า “we'll fix for good” ได้เดินเข้ามาหา แล้วส่งรีโมทประหลาดๆ ให้กับเดวิท ก่อนปิดประตูเดินจากไป

 

หลังจากชายชรา ได้ก้าวขาพ้นธรณีประตูไปแล้ว ศึกแย่งรีโมทก็เกิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมเหตุอัศจรรย์ก็พลันปรากฏ เดวิทและเจนนี่ ได้หลุดเข้าไปอยู่ในรายการทีวียุคขาวดำ ในโลกของ Pleasantville 

 

และเหตุการณ์แปลกประหลาดต่างๆ ก็ได้เกิดขึ้น เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยมีใครในเมือง Pleasantville เคยพบเห็นมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นการเกิดสีสันของสิ่งต่างๆ หรือแม้กระทั่งการเกิดฝน และไฟ ขึ้นในเมือง  เป็นเหตุการณ์ที่มาพร้อมกับความเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ของเมืองแห่งความสุข "Pleasantville"

 

…ความคิดเห็น…
เสน่หของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่ เทคนิคการถ่ายทำเป็นภาพขาว-ดำ ซึ่งเป็นการสื่อถึงสังคมในอุดมคติ ชีวิตที่เรียบง่ายและอยู่ใน “กรอบ” ของสังคม (Pleasantville) ที่วางไว้  
ส่วนการพบสีสันของตัวละคร เสมือนการพบความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง

 

การใช้สีในภาพยนตร์ จึงเป็นตัวแทนของความสดใส ความมีชีวิตชีวา ที่อยู่ภายในมนุษย์ทุกคน แต่ถูกปกปิดด้วยกรอบ (คน และสิ่งของในเมืองเป็นสีขาวดำตลอด แต่กลับมีสีสันขึ้นมาได้ หลังจากที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และไม่ปิดบังความรู้สึกนั้นๆ)

 แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะยินดีไปกับสิ่งเหล่านี้ หลายคนที่ยังไม่เปลี่ยน เริ่มตั้งแง่กับคนที่เปลี่ยนไป  มองเป็นตัวประหลาด หัวเราะเยาะ ดูถูก ดูแคลน (เปรียบได้กับการเหยียดสีผิว มองคนที่ต่างไปจากตัวเองเพียงแค่สีผิว ว่าประหลาด ด้อยคุณค่า)

คนที่เปลี่ยนไป ถูกทำร้ายและถูกต่อต้านจากสังคม (ไม่ต่างอะไรไปในสังคมจริงๆ)
เกิดจลาจลไปทั่ว ตามท้องถนน.. ธาตุแท้ของคนในเมืองแสนสุขคือแบบนี้หรือ!!!…
(คนที่บอกปาวๆ อยู่ตลอดเวลาว่า เราต้องอยู่ในกฏ กลับทำเรื่องร้ายๆ ขึ้นมา เพียงเพราะว่าคนอื่นไม่เป็นเหมือนกับตัวเอง)

นี่คือความฉลาดของ Gary Ross (เขียนบทและกำกับ) ในการทำให้ภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาธรรมดา ไม่ได้มีความสดใหม่หรือแตกต่างจากภาพยนตร์เรื่องอื่นในแนวเดียวกันนี้  
ให้มีความน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ด้วยการใช้เทคนิคการเล่นสี  ซึ่งเทคนิคนี้ช่วยสร้างความน่าสนใจ ชวนให้คิดและตีความเนื้องานที่ต้องการนำเสนอได้อย่างเฉียบขาดทีเดียว

 

ข้อสังเกตอย่างหนึ่ง  หากมองในมุมมองของวัฒนธรรมที่ต่างไปจากชีวิตแบบชาวอเมริกันแล้ว  บางครั้ง การเปลี่ยนแปลงตัวเอง  การทำตามความต้องการของตัวเอง  การออกนอก “กรอบ” ของสังคมที่วางไว้  มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่  

ในทุกสังคมมี “กฎ กติกา  และกรอบ”  ให้ทุกคนได้ปฏิบัติตาม  ถ้าทุกคนพร้อมใจกันแหก “กฎ กติกา  และกรอบ”  โดยไม่ได้ใส่ใจหรือแคร์สังคม
อะไรจะเกิดขึ้น!!! สังคมจะเปลี่ยนไปอย่างไร???

สิ่งหนึ่งที่น่าคิดและชัดเจนมากจากภาพยนตร์ในมุมมองของชาวอเมริกัน  นั่นคือ ถ้าคุณต้องการมี Sex กับคนที่คุณคิดว่ารัก  ก็ทำไปได้เลย  ชีวิตนี้จะได้มีสีสัน (แม้ว่าคุณจะยังอยู่ในวัยเรียนก็ตาม) 

ถามว่า นี่คือสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่าในมุมมองของชาวพุทธและวัฒนธรรมแบบชาวไทย !!!